اصولا برای ارتودنسی، در سه راستا کشیدن دندان صورت می گیرد:
- تأمین فضای لازم برای ردیف کردن دندانهای نامرتب دیگر
- کاهش شیب دندانها جلویی و عقب بردن لب های بیرون زده
- جبران عدم تناسب روابط فکی
دندانهایی که به طور معمول برای ارتودنسی کشیده می شوند دندان شماره ۴ (پرمولر اول) می باشد البته در موارد زیادی دندانهای دیگری نظیر ثنایای فک پایین و یا پرمولرهای دوم خارج می شوند.
یکی از نگرانی های بیماران ارتودنسی بالاخص والدین کودکان در خصوص احتمال بروز عوارضی در پی کشیدن تعدادی از دندانهای بیمار برای ارتودنسی می باشد. دل نگرانی هایی مانند احتمال بروز مشکل در تکلم، جویدن، زیبایی و … حال آنکه علم مدرن ارتودنسی با بیش از یکصد سال قدمت و تجربه به طور کامل چنین عوارضی را منتفی می داند. به عبارت دیگر هر انسان با تنها ۲۰ دندان می تواند تمامی فانکشن های دهان و دندان را به خوبی انجام دهد.
توجه به این نکته مهم ضروری است که باید درمان ارتودنسی توسط متخصص ارتودنسی صورت گیرد. به عبارت دیگر کشیدن دندان برای ارتودنسی در صورتی ایرادی ندارد که اولا اندیکاسیون داشته و به بهبود روابط دندانی فکی بیمار کمک کند ثانیا بستن فضای دندانهای کشیده شده به خوبی مدیریت و کنترل گردد. چه بسا بیمارانی که به ارتودنتیست مراجعه می کنند و گلایه از مشکلات ناشی از کشیدن های نابجای دندانها نزد دندانپزشک عمومی برای ارتودنسی می کنند، عوارضی که گاها غیر قابل جبران هستند.
بنابراین توصیه می گردد ضمن اینکه کشیدن دندان را برای ارتودنسی دندانهای خود تابو ندانید مراقب باشید که درمانگر مورد مراجعه ارتودنتیست باشد و نه دندان پزشک عمومی.
